34. Upływa szybko życie

(27 grudnia 2008)

     Peron numer 9 i 3/4 dla Huncwotów nigdy nie wydawał się tak piękny i ważny, a zarazem smutny. Wszystko na około im krzyczało, że ostatni raz stoją tutaj z walizkami, ostatni raz wsłuchują się w gwizdy expresu Londyn - Hogwart, ostatni raz przepychają się do pociągu i szukają pustego wagonu. Co krok witają kolegów ze szkoły ze smutnym uśmiechem i obejmują każdy, nawet najmniejszy szczegół wzrokiem, by schować go głęboko we wspomnieniach, i nigdy nie stracić.

     Syriusz wygonił jakichś przestraszonych pierwszoklasistów z przedziału w jednym z ostatnich wagonów i rozwalił się na kanapie, unikając przenikliwego wzroku Lupina.

 - Luniaczku... Ostatni rok, daj spokój!

 - To byli pierwszoklasiści, Łapo. Mógłbyś wykazać choć odrobinę sumienia...

 - A ty nie musisz iść już do wagonu prefektów? - spytał James.

     Ogłuszający gwizd pociągu, biały dym spod kół i pociąg ruszył z zatłoczonego peronu 9 i 3/4. Ostatni raz wiózł ze sobą czwórkę Huncwotów.

     W przedziale było standardowo głośno i tłoczno. Przewijała się tędy niezliczona ilość osób, robiąca niezwykły hałas. Prefekci musieli interweniować nie raz, ani nie dwa, na szczęście Gryffindoru, nie mogli jeszcze odbierać punktów domowi. Grali w eksplodującego durnia i  w szachy czarodziejów, próbowali nowych czarów, gdy Carlus Roosner przyniósł książkę "Czary-Mary dla odważnych i porąbanych", zaśmiewali się z dowcipów i z napięciem słuchali wspomnień z wakacji. Wszyscy wiedzieli, że każda miniona chwila była tą ostatnią, i że nie powtórzy się już nigdy więcej.

     Mniej więcej w połowie drogi, gdy wyszły Alissa i Lavender, aby poszukać Lily w przedziale prefektów, Syriusz i James postanowili opuścić na jakiś czas ten gwar i harmider, i zrobić sobie mały spacer po pociągu. Wyszli pod pretekstem kupienia soku z dyni, uwalniając się od śmiechów przyjaciół - których przecież tak uwielbiali.

     Ruszyli przed siebie, mijając innych uczniów. Jedni machali do nich po koleżeńsku, inni patrzyli na nich z podziwem i uśmiechem, pokazując sobie palcami bohaterów opowieści starszych kolegów, i tylko Ślizgoni, z krzywiznami na twarzy promieniowali ich wzrokiem. Oboje - i Łapa i Rogacz - dobrze wiedzieli dokąd właśnie idą.

     W tym przedziale była tylko jedna osoba. Grzecznie poprosili o opuszczenie go na parę minut, a Krukon z drugiej klasy o mysich włosach, bez protestów wyszedł.

 - Pamiętasz...

 - Nie mógłbym zapomnieć.

     To w tym wagonie się poznali. Siedem lat temu.

 - Siedziałeś tu... - mówił James z uśmiechem. - A tu Smarkerus... I Lily...

 - Pamiętam to jakby było wczoraj... Każde słowo.

 - Od tego momentu byliśmy nierozłączni.

 - Jak bracia.

     Rogacz usiadł przy oknie i smutno spojrzał na Łapę.

 - Powiedz, że to się nie skończy.

 - Co się nie skończy ...?

 - Będzie koniec tej podróży. Koniec Hogwartu. Koniec życia... Ale powiedz, że nasza przyjaźń będzie trwała zawsze. Aż po grób.

     Syriusz usiadł koło Jamesa. W jego oczach zabłysły srebrne łzy.

 - Oczywiście. Huncwoci byli od zawsze i będą na zawsze.

 - Szkoda, że to się już kończy...

 - Rogasiu, to się nie kończy. To się dopiero zaczyna...

     Powozy z niewidzialnymi końmi zatrzymały się przed ogromną bramą Hogwartu. Uczniowie z uśmiechami wchodzili do zamku, unikając kropli atramentu rozlewanego przez Irytka.

 - Witajcie w domu... - szepnął Remus, patrząc na Hogwart.

     James i Syriusz zamienili jeszcze parę słów z Irytkiem, a potem dogonili Petera z Remusem, zmierzających do Wielkiej Sali.

 - O czym rozmawialiście? - zapytał Lunatyk.

 - Ubijaliśmy interes... że tak to nazwę - rzekł Łapa z uśmiechem, na który nie jeden człowiek się już nabrał. Ale nie Remus.

 - Już to widzę... Dopiero początek roku, a wy już coś knujecie?

 - To będzie niezapomniany rok, Luniaczku! - powiedział James. - Masz to jak w banku.

     Na ceremonii przydziału Łapie i Rogaczowi tak burczało w brzuchu, że próbowali zagłuszyć to wielkim kaszlem. W efekcie McGonagall zapytała, czy nie chcą iść do Skrzydła Szpitalnego, na co James wybuchnął niepohamowanym śmiechem. Uczta powitalna, jak zwykle uroczysta, minęła jak z bicza strzelił. Nim ktokolwiek się obejrzał - leżał już w ciepłym łóżku, w swoim dormitorium, klepiąc się po brzuchu.

 - Eee... Syriusz, to chyba twoje... - powiedział Lupin wyjmując zza łóżka niezidentyfikowany obiekt.

 - Jaka jazda, to tutaj jeszcze jest! - odparł Łapa śmiejąc się. - Dostałem to w czwartej klasie od tej Matyldy z Hufflepuffu... Była obleśna.

 - Po prostu zakochana!

 - Obleśnie zakochana! - dodał Peter.

     Cala czwórka wybuchnęła głośnym śmiechem.

     Drzwi do dormitorium otworzyły się i stanęły w nich Lily, Alissa i Lavender.

 - Co tu się dzieje? - zapytała Ruda, z ciepłym uśmiechem.

     Żaden nie zdołał jej odpowiedzieć.

     Kiedy odgłosy chichotów ucichły, Gryfoni z siódmego roku zaczęli opowiadać sobie, jak spędzili wakacje. Koło jedenastej padł Peter, godzinę później z dormitorium zniknęli Lavender i Syriusz, Remus z Alissą zasnęli nad jakąś grubą książką. James z Lily siedzieli na parapecie okna i wpatrywali się w Zakazany Las, tak dobrze znany Rogaczowi, i tak straszny dla Rudej.

 - James... - zapytała Lily.

 - Co się stało, Słońce? - odpowiedział czule.

 - Kiedy przestaniesz mnie kochać?

 - Pytasz, kiedy umrę ...?

     Przytulił się do niej, obejmując ją czule.

 - Ale nie wiem czy ze mną wytrzymasz - szepnęła.

 - Nie wytrzymam bez ciebie.

     Tylko przybywający księżyc był słońcem, które im świeciło. Tylko on miał prawo patrzyć na nich i radować się z miłości, która ciągle rosła w siłę.

     Syriusz i Lavender siedzieli koło siebie nad jeziorem, wpatrując się w nieskazitelnie czystą taflę wody. Nie rozmawiali. Nie patrzyli się na siebie. Nic.

 - Tęskniłem za tobą - powiedział nieśmiało Łapa.

 - Syriuszu...

 - Wiem, nie musisz mi mówić. Ty mnie nie kochasz, myślisz, że tego nie widzę? Nie pisałaś przez całe lato. W pociągu nawet nie zaszczyciłaś mnie swoim spojrzeniem. Jakby nigdy nic między nami nie było.

 - Możesz mieć każdą. Dlaczego uparłeś się na mnie...

 - A uwierzysz, jak powiem, że cię kocham? Sądzę, że nie.

     Lavender nagle zainteresowała się swoimi palcami. Nie chciała patrzeć na Łapę, ani słuchać jego głosu. Głosu, który kiedyś wart był wszystkiego...

 - Ja nie umiem kochać.

 - Ty nie dajesz się kochać, przede wszystkim.

     Nie zarumieniła się. Zabolały ją te słowa.

 - Zapomnij o mnie. Tak będzie najlepiej.

 - Chciałbym. Ale prędzej zapomnę jak się oddycha...

 - Syriuszu...

 - Jeśli chcesz, żebym o tobie zapomniał, to pozwól mi to zrobić.

 - Przepraszam...

     Wstał i odszedł, jak podmuch wiatru. Nie płakał... Przecież świat nie jest wart ani jednej jego łzy. W dormitorium było cicho. Uśmiechnął się pod nosem, kiedy zobaczył śpiących Rogacza i Rudą, przytuleni, jakby dziś miał skończyć się świat.

     Drgnął lekko Jamesa w ramię.

 - Rogacz... Muszę z tobą pogadać.

 - Teraz?

 - Jak najszybciej.

     James jeszcze nigdy mu nie odmówił. Przeniósł Lily na swoje łóżko delikatnie, jakby była najcenniejszym piórkiem tego świata, po czym razem z Łapą siedli w salonie Gryfonów, grzejąc ręce przy kominku.

 - Rozstałem się z Lavender.

 - Widać nie była ciebie warta. Pamiętaj, że żeby kochać, trzeba być wartym miłości.

 - Moją jedyną miłością są moje marzenia.

 - Kupisz motor, wybierzesz się w daleką podróż... Ale będziesz nas odwiedzał, co? Będziesz chrzestnym naszej córki! No, albo syna.

 - Wiesz, Rogasiu, jesteśmy milionerami.

 - Tak. Najbogatszymi ludźmi na całym świecie.

 - Mamy największy skarb.

 - Siebie.

_________________________

Dla Wojtka.

bo już niedługo pożegnamy się na zawsze.