32. Obietnica i zdrada

(7 listopada 2008)

     Remus i Peter słuchali z ciekawością opowieści Jamesa i Syriusza. Byli bardzo zaskoczeni wizytą Dumbledore'a, ale nie przerywali wypowiedzi, nie zadawali pytań. Dopiero kiedy Łapa i Rogacz zakończyli, odważyli się powiedzieć cokolwiek.

 - Zakon Feniksa?

 - Dokładnie. Tajna organizacja wszystkich walczących przeciwko Voldemortowi.

 - Eee... Uważacie, że to dobra pora? A nauka... Hogwart... - plątał się Peter.

 - Glizdogonie, jesteśmy już pełnoletni - zauważył Syriusz.

 - Pora zacząć podejmować jakieś decyzje - dodał James.

 - Przyłączam się - rzekł szybko Lunatyk.

     Glizdogon siedział na fotelu obgryzając paznokcie. Dygotał.

 - Co się dzieje, Peter? - spytał troskliwie Lunatyk.

 - Nic. Ja też się przyłączam.

     Uśmiech zagościł na twarzy pozostałych Huncwotów, jakby z serca spadł im wielki ciężar. A więc tak, są, są w Zakonie Feniksa, organizacji Dumbledore'a, wreszcie będą mogli działać, nie tylko stać bezczynnie z boku. To wszystko sprawiało im wielką radość, i było powodem do dumy. Tylko Peter  zdawał się nie cieszyć z zaistniałej sytuacji.

 - A Lily, Lavender i Aliss? Pytaliście ich?

 - Jeszcze nie. Trzeba poczekać aż się z nimi zobaczymy. Wiecie, sowy mogą być przechwytywane, to niebezpieczne.

 - Rozumiem.

     W tym właśnie momencie w okno salonu Potterów zapukała szara sowa. Rogacz uśmiechnął się, pod nosem wymamrotał "Lily", i pobiegł po liścik.

     Równe, ładne pismo rudowłosej Lily Evans dało mu kolejny powód do radości. Serce drgnęło, zaczęło bić szybciej, a tęsknota coraz bardziej się wzmagać. Już tak długo jej nie widział! Pergamin pachniał jej perfumami, James wpatrywał się w niego, a w głowie krążyła mu myśl, że przecież ONA dotykała tego pergaminu. Pisała na nim. Miała go w rękach. Zatęsknił jeszcze bardziej (o ile to możliwe) i przytulił ten mały, pozornie nic nie znaczący "papierek" do serca.

 - Dobra Rogasiu, tylko się nie pocałuj z tym listem - zadrwił Łapa.

 - Po prostu tęsknię.

 - A ja nie? Nie widziałem Lav od końca wakacji.

 - Ale ty jej nie kochałeś od pierwszej klasy Hogwartu, więc błagam, zamknij paszczura - skomentował z ironią James.

     Syriusz, Peter i Remus wybuchnęli śmiechem, a Rogacz w końcu zabrał się za czytanie listu, wciąż z mocno bijącym sercem. Aż dziwił się, dlaczego pozostali Huncwoci tego nie słyszą.

Kochany Jamesie,

też strasznie za Tobą tęsknię, i mam nadzieję, że już niedługo się zobaczymy. Nie wytrzymuję już z Petunią, nie wytrzymuję z jej gębą, nie wytrzymuję w tym mugolskim świecie. A przede wszystkim nie wytrzymuję bez Ciebie.

Dobrze, że tak szybko zbliża się dzień kiedy do Ciebie przyjadę. Zobaczysz, spędzimy razem najpiękniejsze dwa tygodnie wakacji, przyrzekam. A 1 września razem pojedziemy na peron 9 i 3/4, skąd ostatni raz wyruszymy w podróż do Hogwartu.

Muszę Ci powiedzieć, że strasznie za Tobą tęsknię, i aż mnie skręca od środka jak pomyślę, że tyle dziewczyn może na Ciebie patrzeć, a ja nie. Nie pomyśl, że jestem zazdrosna, ale tak właśnie się czuję.

Oby czas płynął szybciej niż 'szybko', i żebym w mgnieniu oka znalazła się już koło Ciebie. Nie mogę się doczekać.

Kocham Cię, James.

Lily.

 - Coś ciekawego pisze?

 - Przyjedzie w drugim tygodniu sierpnia.

 - To tylko tydzień Rogasiu, nie przejmuj się. Minie jak z bicza strzelił. Będziesz namawiał Lily do wstąpienia do Zakonu Feniksa? - zapytał Syriusz.

     Atmosfera od razu się zagęściła. Jak zawsze, gdy w rozmowy wkraczał temat Voldemorta. Znikły z twarzy radosne uśmiechy. Wydawało się, że temperatura spadła o parę stopni w dół.

 - Nie wiem.

 - Myślę, że powinieneś - zaczął Remus. - Lily też jest pełnoletnia. Ma prawo decydować o tym co będzie chciała. Nie możesz zabronić jej działalności w Zakonie, James.

 - Wiem... Ja chciałbym ją tylko uchronić przed tym wszystkim.

 - Nie dasz rady jej uchronić przed Voldemortem.

 - Chłopaki, o czym my tu w ogóle gadamy? - wtrącił Łapa. - Nie oszukujmy się. Znamy Evans'ównę od początku. Będzie chciała być w Zakonie i to nie podlega żadnej dyskusji. Nie mamy wpływu na jej decyzje. Ty też, Rogasiu.

     Chwila milczenia. Syriusz mówił prawdę. To Lily zdecyduje, czy będzie chciała być w Zakonie Feniksa, czy nie. A James wiedział, że się zgodzi. Dlatego pozostało mu jedyne możliwe, bezpieczne dla Lily wyjście.

 - Nie mówmy jej o tym.

 - Eee. Że niby co? - wybełkotał Syriusz.

 - Nie wspominajcie przy niej o Zakonie. Nic. Cisza.

 - James... Nie możesz... - zaczął Lunatyk.

 - Luniaczku. Nie mów mi co mam robić. Wiem, nie powinienem... Ale to jedyny sposób. Sami o tym wiecie.

 - Jedyny sposób... na co?

 - Żeby uchronić Lily. Uchronić ją przed Voldemortem.

 - Ona jest...

 - Córką mugoli, tak. Tym bardziej.

     Znów przeraźliwa, przejmująca cisza. Jedynym źródłem dźwięku był wiatr na dworze. Każdy z Huncwotów myślał o tym samym...

 - Jak tylko będę mieć okazję, zabiję Voldemorta. Obiecuję - powiedział Syriusz. - Niszczy rodziny... Truje miłości... Zabija... Poniża...

 - Niewiele możemy zrobić. Teraz - rzekł Remus.

 - Najgorsze jest to, że sam nie wiesz, kto ci wsadzi nóż w plecy. Myślisz, że jesteś wśród przyjaciół, a okazuje się, że oni myślą o swoim interesie - dokończył Rogacz.

 - Prawie nikomu nie można ufać.

 - Ja ufam tylko wam. I Dumbledore'owi - powiedział Łapa.

 - Tak... Huncwoci. Przyjaciele na zawsze, niezależnie od sytuacji i biegu wydarzeń.

     Syriusz wstał.

 - Przysięgam, że nigdy nie zdradzę swoich przyjaciół - mówił, kładąc rękę na sercu. - Będę bronił ich od złego, tak, jak będę potrafił. Będę wierny. Do końca pozostanę Huncwotem.

     James i Remus wstali jednocześnie. Powtórzyli słowo w słowo, to samo, co Syriusz. Chwilę później wstał Peter. Zrobił to samo, choć mało pewnie, jąkając się, zamykając oczy, mrużąc powieki.

 - Bo Huncwot zawsze pozostanie Huncwotem!

~*~

     Wąska, żwirowa alejka. Wokół - sama ciemność. I tylko jedno wąskie światełko, jakby w oddali. Dwie zakapturzone postacie przechadzały się alejką, wyraźnie na coś czekając.

 - Panie, dlaczego nie mogliśmy spotkać się z nim w jakimś innym miejscu? - rzekł przestraszony głos niższej postaci.

 - W innym miejscu, powiadasz? - Voldemort przemówił swoim zimnym, wysokim głosem. Stary Malfoy dostał gęsiej skórki. - Na przykład u ciebie w domu? Gdzie możesz poczuć się panem?

 - Nie... Nie, ależ skąd...

 - Czekaj cierpliwie, Malfoy. On zaraz tu będzie.

     Minęła chwila, zanim pod pobliskim drzewem aportował się jakiś niski człowiek. Rozglądnął się dookoła, ujrzał czarne postacie, i szybkim krokiem poszedł w ich stronę.

 - Panie... - wyjąkał, kłaniając się nisko.

 - Witaj, Peter. Mam nadzieje, że przynosisz mi dobre nowiny. Nie jestem dziś w najlepszym humorze. Niesssstety... - ostatnie słowo zabrzmiało jak syk węża.

 - N-Nie wiem... T-Tak, dobre... Jedna tylko z-zła...

 - Mów, Glizdogonie.

 - Dumbledore... Założył tajną organizację. Nazywają się Zakon Feniksa, chcą nas śledzić, tropić, wyłapać... Szuka ludzi do tego. Paru aurorów znalazł.

     Voldemort milczał.

 - Dobrze. A teraz ta zła wiadomość, Glizdogonie.

 - Eee... panie. Czy to nie była zła wiadomość?

 - Glizdogonie, Glizdogonie... - twarz Voldemorta wykrzywił wąski uśmiech. - Dumbledore nam nie zagraża. Wiesz dlaczego? Bo on uważa, że jego najmocniejszą bronią jest miłość. O Zakonie wiem już od dawna. Jaka jest druga wiadomość?

 - J-Ja też... Jestem w Z-Zakonie...

 - Ha! Słyszałeś, Malfoy? Mamy szpiega w samym Zakonie Feniksa! Zasługujesz na nagrodę Glizdogonie. Otrzymasz ją, gdy dokończysz zadanie.

     Peter uśmiechnął się pod nosem.

 - A ty Malfoy, nie potrafisz doprowadzić do końca jednej sprawy. O mały włos nie wydałeś naszego położenia. Masz problem z rzuceniem Imperiusa, Malfoy.

     Stał trzęsąc się ze schyloną głową. Jakby wiedział, co go czeka.

 - Nie jesteś mi już potrzebny, Malfoy. Avada kedavra!