82. Więzień Azkabanu

     Trzy tygodnie później.

     Remus Lupin spał niespokojnie na podartym fotelu w swoim małym mieszkanku na przedmieściach Londynu. W ręku trzymał zegarek oraz mały zwitek pergaminu, jakby zasnął, czekając na jakąś wizytę. Panujące tu warunki z pewnością nie przywodziły na myśl przytulnego i ciepłego saloniku: gruba warstwa kurzu pokrywała stary, zniszczony dywan, półki uginały się pod byle jak ułożonymi na nich książkami, a na stoliku obok kanapy oraz na podłodze leżały stare, niekiedy pożółkłe już numery Proroka Codziennego, z migoczącymi na czarno nagłówkami artykułów.

     Niektóre fragmenty gazet były wyrwane i zmięte w ciasny rulonik, a następnie rozprostowane i porzucone w bliżej nieokreślonym miejscu. Nie były poukładane, ale rzucone byle jak i byle gdzie; czarne litery przyciągały zachłanne spojrzenia ludzkich oczu.

SKANDAL W MINISTERSTWIE MAGII:

Bartemiusz Crouch żegna się z fotelem ministra!

   Bartemiusz Crouch, uprzedni szef Departamentu Przestrzegania Prawa Czarodziejów, po skandalu, który wstrząsnął całą społecznością ludzi magicznych, dostał posadę w Departamencie Międzynarodowej Współpracy Czarodziejów. Wyżej wymieniony pan Crouch, który przez kilka ostatnich lat zajmował się wyłapywaniem czarnoksiężników i osadzaniem ich w Azkabanie, często bez procesu, stracił szansę objęcia stanowiska Ministra Magii, gdy wśród schwytanych Śmierciożerców (zwolenników Sił Ciemności – patrz, str. 7, kol. 3) znajdował się syn Croucha, Barty Crouch Junior.

   „Tak zachłannie zajął się nienawiścią wobec innych, że zapomniał o własnej rodzinie”, skomentował jeden z pracowników Ministerstwa, nie chcący ujawniać swojego nazwiska.

   Barty Crouch Junior został zesłany w godzinach wieczornych do Azkabanu, wypierając się jakichkolwiek powiązań z Tym, Którego Imienia Nie Wolno Wymawiać. Jednak zeznania naocznych świadków oraz innych śmierciożerców przeczą jego słowom. Pan Bartemiusz Crouch wyparł się syna przed całym zgromadzeniem czarodziejów, lecz okryty złą sławą i skandalem nie mógł już nawet marzyć o zajęciu fotela ministra. Niechętnie też…

   Dalsze słowa przykrył kolejny numer Proroka Codziennego.

MILICENTA BAGNOLD POZOSTAJE MINISTREM MAGII

   Prorok Codzienny dementuje plotki: pogłoski dotyczące rzekomej rezygnacji pani Milicenty Bagnold z funkcji Ministra Magii są nieprawdziwe.

   „Zapewniam, że to jeszcze nie pora na emeryturę – mówi minister Bagnold specjalnemu wysłannikowi Proroka. – To prawda, że w ostatnich tygodniach wiele się działo, ale myślę, że należy uprzednio pozamykać rozpoczęte sprawy, dopiero później myśleć o odejściu. W każdym bądź razie społeczność czarodziejów jeszcze nie uważa, żebym musiała ustępować miejsca nowemu ministrowi magii”.

   W ostatnich dniach dużo się mówiło o zastąpieniu minister Milicenty Bagnold panem Bartemiuszem Crouchem, który uprzednio był szefem Departamentu Przestrzegania Prawa Czarodziejów. „Myśleliśmy, że ogłoszenie Croucha ministrem to tylko kwestia czasu” – powiedział Army Howatson, z Brygady Uderzeniowej.

   Wszystko wskazuje jednak na to, że niedawny skandal, w który zamieszany jest Crouch Senior, skreśla jego kandydaturę na stanowiska Ministra Magii już do końca kariery.

     Zaraz obok leżał zgnieciony i poniszczony fragment Proroka Codziennego, wyraźnie wydarty z któregoś ze starych numerów. Czarny, duży nagłówek błyszczał z daleka, a litery dało się z łatwością odczytać, pomimo opłakanego stanu wyrwanego kawałka.

SYRIUSZ BLACK SKAZANY NA DOŻYWOTNI POBYT W AZKABANIE

   W poniedziałek w godzinach popołudniowych do Azkabanu, więzienia dla czarodziejów, został zesłany groźny Śmierciożerca, Syriusz Black.

   Black nie doczekał się procesu i z decyzji szefa Departamentu Przestrzegania Prawa Czarodziejów, Bartemiusza Croucha, został zesłany do Azkabanu razem z kilkoma innymi zwolennikami Sił Ciemności.

   Przypominamy, że Black, osaczony w ostatnich dniach na jednej z mugolskich dzielnic przez Brygadę Uderzeniową oraz Departament Przestrzegania Prawa Czarodziejów we współpracy z Departamentem Magicznych Katastrof, został oskarżony o brutalne zamordowanie czarodzieja Petera Pettigrew oraz dwunastu przypadkowych mugoli na niemagicznej dzielnicy, zaawansowaną działalność na rzecz Śmierciożerców oraz służbę Temu, Którego Imienia Nie Wolno Wymawiać (w co wlicza się przekazanie mu informacji o miejscu pobytu ukrywających się Lily i Jamesa Potterów). Black został skazany na dożywotni pobyt w Azkabanie, w wydzielonej i pilnie strzeżonej izolatce.

   Również inni Śmierciożercy zostali schwytani i zesłani…

     Dalsza część artykułu była oderwana, choć w stercie makulatury na stole i podłodze z pewnością gdzieś znajdował się ciąg dalszy.
     Remus zachrapał głośno, przewracając się w fotelu na drugi bok i strącając nieświadomie ze stolika na podłogę kolejny numer Proroka Codziennego, również wymięty i sponiewierany, ale tym razem spowodowane to było zbyt częstym czytaniem opublikowanego artykułu. Napis na pierwszej stronie głosił:

CHŁOPIEC, KTÓRY PRZEŻYŁ…

   Harry Potter, syn Lily (z domu Evans) i Jamesa Potterów, jest jedyną istotą na świecie, która w niewiadomy sposób przeżyła przekleństwo Morderczym Zaklęciem.

   Ten, Którego Imienia Nie Wolno Wymawiać zjawił się w Dolinie Godryka, domu Potterów, 31 października w późnych godzinach wieczornych. Pozbawił życia zarówno Jamesa Pottera jak i Lily Potter, znakomitych i znanych w świecie magii czarodziejów, ale kiedy skierował różdżkę na ich jedynego syna, małego chłopca z zamiarem zabicia i jego, klątwa nie zadziałała, jak powinna. Nikt nie potrafi wyjaśnić, dlaczego tak się stało.

   „To bardzo interesujące, ale Sam-Wiesz-Kogo nie ma, i to dzięki niemu, dzięki Harry’emu Potterowi!” – mówi Prorokowi Dedalus Diggle. „Nie zdziwiłbym się, gdyby odtąd ten dzień nazywano Dniem Harry’ego Pottera! Jego zdrowie, jego zdrowie!” – dodaje pan Diggle.

   O przyszłości tego chłopca ma od teraz decydować Albus Persiwal Wulfryk Brian Dumbledore, dyrektor Szkoły Magii i Czarodziejstwa Hogwart, Naczelny Mag Wizengamotu oraz Kawaler Orderu Merlina I Klasy. To w jego rękach od tej pory jest los Chłopca, Który Przeżył, lecz sam Dumbledore nie chce udzielać żadnych informacji na ten temat. Mówi tylko, żeby czekać na przybycie już sławnego Harry’ego Pottera za dziesięć lat do Hogwartu, gdzie już jest zapisany. Dumbledore nie komentuje także zniknięcia Tego, Którego Imienia Nie Można Wymawiać i znów nie zgodził się objąć stanowiska Ministra Magii.

   Cała społeczność czarodziejów pragnie śledzić losy słynnego Harry’ego Pottera, którego nazwisko już pojawia się w najnowszych książkach i podręcznikach, przeważnie dotyczących walki z czarną magią. Wygląda jednak na to, że wszyscy będziemy musieli trochę poczekać na kolejne informacje o Chłopcu, Który Przeżył.

     Zapadał zmrok, kiedy Remus Lupin drgnął znacząco i zerwał się z fotela, wybudziwszy się z jakiegoś sennego koszmaru, w którym razem z małym Peterem Pettigrew uciekali Zakazanym Lasem przed ścigającym ich Syriuszem Blackiem. Podobne sny miewał często, więc nie przywiązywał do nich dużej wagi: skazany na samotność, wciąż wspominający przeszłość, zdążył przyzwyczaić się do swojego nędznego życia. Życia, które ostatnio nawet trochę się polepszyło: Dumbledore pomógł mu w znalezieniu zajęcia, tak, że teraz Lunatyk poprawiał swoje wykształcenie, poznając różne czarnomagiczne stworzenia, obronne zaklęcia i przydatne uroki. Zrozumiał, że mimo wszelkich tragedii, które go spotkały, musi żyć dalej, jakkolwiek ciężko by nie było i chociażby wszystko straciło już sens.

     Spojrzał na zegarek, jednym ruchem różdżki uporządkował rozrzucone po podłodze gazety starając się nie patrzeć na żadną z nich, wziął z wieszaka płaszcz i wyszedł w mroźny wieczór, nie oglądając się za siebie.

     Tej nocy w odludnej puszczy rozbrzmiał śpiew wilkołaka. Brzmiał tak przeraźliwie, jakby księżyc przygniótł mu serce. Mijał rok za rokiem, a każdy dzień z życia Remusa Lupina podobny był do poprzedniego...

~*~

     Chłód. Przeraźliwy, zupełnie nienaturalny chłód wypełniający każdy zakamarek wielkiego, ponurego budynku znajdującego się na małej, skalistej wysepce pośrodku Morza Północnego. Fale rozbijają się hałaśliwie o brzegi, a ciężkie, czarne jak smoła chmury wiszące na ciemnym niebie wraz z dziwaczną mgłą zawieszoną w powietrzu nie przywodzą na myśl niczego dobrego. Oto jest to straszne, straszne miejsce, przed którym drżą nawet najwięksi i najodważniejsi ludzie z magicznego świata.

     Azkaban. Więzienie czarodziejów.

     Gorszymi od całej tej ponurej scenerii byli strażnicy Azkabanu, dementorzy – przerażające, ślepe istoty sunące w powietrzu z charakterystycznym, świszczącym oddechem, wysysające z człowieka wszelkie pozytywne emocje, uczucia i wspomnienia, którymi się żywią. Dookoła roztaczają aurę smutku i przygnębienia. Ludzie z biegiem czasu tracą zmysły w murach Azkabanu, pozbawieni jakichkolwiek radości, zamknięci w swojej własnej głowie, pozbawieni świadomości, daleko od normalnego świata i daleko od prawdziwego życia.

     Syriusz Black siedział na ziemi w najdalszym kącie swojej celi, ukrywając twarz w dłoniach i kołysząc się nieświadomie w przód i w tył.

     Przebywał w Azkabanie zaledwie parę tygodni, a ten czas już odcisnął się wyraźnie na jego wyglądzie. Nie był już tym przystojnym, tryskającym energią mężczyzną o długich, zadbanych włosach i pogodnym uśmiechu na twarzy. Teraz przywodził na myśl żywego trupa: śmiertelnie blady, z potarganymi, brudnymi włosami i wyraźnymi cieniami pod oczami, z których ziała przerażająca pustka.

     Uwięziony w sobie, we własnej głowie, własnych myślach i wspomnieniach, stał się niewolnikiem i katem samego siebie. Skazany na towarzystwo tych przerażających stworów, dementorów, nie radził sobie z przeszłością i strasznymi obrazami, które każdego dnia stawały mu przed oczami, na kształt jakiegoś filmu z jego dawnego życia, zlepek najgorszych wspomnień i najbardziej przygnębiających sytuacji…

     Jego matka, Walburgia Black, oskarżająca go o plugawienie honoru swojej szlachetnej rodziny… Wspomnienie słów Dumbledore’a, mówiącego o śmierci jego ukochanej Lavender i rzekomej zdradzie Remusa Lupina… Przerażający śmiech Voldemorta podczas jednego ze starć Zakonu Feniksa przeciw Śmierciożercom… Postać nieprzytomnego Rogacza wyczerpanego torturami zwolenników Sił Ciemności… Śmiertelne, zielone błyski zaklęć przelatujące tuż obok postaci jego ukochanych przyjaciół…

     Ciała Jamesa Pottera i jego żony, Lily Potter, wyniesione przed dom w Dolinie Godryka… Przykryte czarnym płótnem… Bladzi, zimni… Martwi…

     Ta ostatnia wizja nawiedzała go najczęściej, a zwykle towarzyszyło jej jeszcze inne uczucie, coś zupełnie odmiennego od wszystkich tych przykrych wspomnień, obrazów i emocji, które wyciągali z jego serca na wierzch dementorzy.

     Niewinność… Jestem niewinny…

     To nie było szczęśliwe uczucie, więc strażnicy Azkabanu nie mogli go Łapy w żaden sposób pozbawić. On sam nie wiedział, że właśnie to utrzymuje go przy życiu, nie pozwalając popaść w obłęd i zapomnieć, kim naprawdę jest – świadomość, że jest niewinny, że jest tu niesłusznie, oraz, że prawdziwy morderca jest wciąż na wolności.

     Peter Pettigrew… Zdrajca i oszust… Odnaleźć… Zabić…

     Chęcią zemsty i gorzką prawdą dementorzy również nie mogli się żywić, a wszystkie te uczucia targające Syriuszem przybrały wkrótce postać obsesji, która okazała się być jego jedyną siłą, by pomóc mu przeżyć. Bywały momenty, w których odzyskiwał świadomość i zdolność samodzielnego myślenia, wiedział, gdzie jest i co się stało, rozpoznawał poszczególne miejsca i osoby. Co prawda, nie dochodziły do niego żadne informacje z normalnego świata czarodziejów, oddalonego od Azkabanu o nie wiadomo ile mil, ale widział innych więźniów, którzy wkroczyli w mury tego strasznego miejsca… Udało mu się rozpoznać kilku śmierciożerców, z którymi – wydawało się, że w innym życiu – spotkał się już niejednokrotnie… Słyszał w nocy ich przerażające krzyki, od których na całym ciele czuł dreszcze… Zauważył Bellatriks Lestrange, jej męża Rudolfusa, oraz jego brata Rabastana… Pewnego dnia w odwiedzinach do kogoś przyszedł dawny szef Departamentu Przestrzegania Prawa Czarodziejów, Bartemiusz Crouch, którego Łapa znał aż zbyt dobrze, w towarzystwie jakiejś słabej, chorej i zmęczonej kobiety… Wciąż wiedziony swoją obsesją, słusznością swoich przekonań i nieodkrytą prawdą, o której wiedział tylko on, Peter oraz nieżyjący już James i Lily, każdego dnia walczył o życie, wierząc, że musi dokończyć to, co zaczął.

     W momentach przebłysku własnej tożsamości, wtedy, kiedy wiedział kim jest i co to oznacza, zdołał zmusić swoje magiczne moce do wysiłku, przemieniając się w psa. W swojej drugiej postaci było mu dużo łatwiej znosić towarzystwo dementorów, którzy są ślepi, choć musieli poczuć, że jego myśli i uczucia stały się mniej ludzkie. Jednak nie działali już na niego z taką intensywnością jak wtedy, kiedy był człowiekiem.

     Nie zdawał sobie sprawy i nawet nie myślał o tym, jak udaje mu się przetrwać każdy kolejny dzień. Kompletnie stracił poczucie czasu: nie wiedział, ile już go upłynęło, od kiedy został tutaj zesłany przez wspomnianego wcześniej Croucha, bez procesu, za zbrodnię, której nie popełnił. Azkaban odebrał mu ważną część jego człowieczeństwa, bo chociaż udawało mu się przetrwać, wciąż to miejsce budziło w nim potworny strach.

     Mijały sekundy, minuty, godziny… Dni, tygodnie, miesiące i lata…

     Obsesyjne poczucie niewinności oraz pożerająca jego myśli nienawiść dojrzewały w jego osaczonym umyśle i pokaleczonym sercu przez dwanaście długich lat.

     Tak, minęło dwanaście lat, a nie było dnia, żeby Syriusz Black nie pomyślał o swoim zmarłym przyjacielu, Jamesie Potterze.

_________________________

Dla mojego małego brata Marcinka, który sumiennie rozśmiesza mnie swoimi pomysłami każdego dnia.