51. Pan i pani Potter

(1 grudnia 2009)


Wrzesień. Październik. Listopad. Grudzień. Styczeń. Luty.
Marzec 1979 r.

 - Może Harold? Brzmi dość dumnie, nie sądzisz?

 - Lily, to imię było modne w czasach potopu. Poza tym zbyt trudno się je wymawia, każdy połamie sobie język.

 - James, przejrzeliśmy już cały kalendarz.

 - Coś wymyślimy, pani Potter.

     Minęło prawie siedem miesięcy od ślubu Jamesa i Lily, a ich dalej wspomnienia tego wydarzenia napawały radością i szczęściem. Rogacz często nadużywał zwrotów takich jak "pani Potter", albo "moja żona", a Ruda uwielbiała, kiedy tak do niej mówił. Spojrzała mu w oczy, w te dobre oczy koloru orzechowego, ukryte za okrągłymi okularami, i obdarzyła go najpiękniejszym z uśmiechów, jakimi dysponowała.

 - Na którą przyjdą Huncwoci?

 - Powinni być lada chwila - odpowiedział James, patrząc na duży zegar, wiszący nad drzwiami do salonu. Podszedł do Lily, wyrwał jej z rąk kalendarz rzucając go na szklany stół, i pocałował ją pieszczotliwie w policzek. - Zostaw. Później się tym zajmiemy.

 - Skarbie, on nie może zostać bez imienia.

 - Obiecuję, że nie zostanie. - Pocałował ją raz jeszcze, tym razem bliżej ust. - Może Syriusz coś wymyśli.

 - Bardzo mnie uspokoiłeś. - Lily wywróciła oczami.

     Chwilę później ich usta złączyły się w namiętnym pocałunku, który trwałby pewnie dłużej, gdyby nagle nie poderwali się na dźwięk dzwonka oznajmiającego przybycie gości. James westchnął głęboko wznosząc oczy do nieba, a Ruda chrząknęła.

 - Myślisz, że bardzo by się obrazili, gdyby postali jeszcze piętnaście minut na zewnątrz? - zapytał Rogacz z zawadiackim uśmiechem.

 - Gdzie się podziały twoje dobre maniery? - odpowiedziała żartobliwie Lily. - Jako dobry pan domu idź lepiej otworzyć, panie Potter.

     James cmoknął raz jeszcze swoją żonę w policzek, po czym podbiegł w podskokach do drzwi. Ruda wiedziała, jak bardzo oczekiwał spotkania z przyjaciółmi i jak bardzo za nimi tęskni, choć wcale się na to nie skarżył. Nawet najlepsza żona nie będzie w stanie zastąpić mężczyźnie przyjaciół, a już na pewno nie trzech znanych z murów Hogwartu Huncwotów. James otworzył drzwi z szerokim uśmiechem na twarzy, a oczy zabłysły mu radośnie, kiedy ujrzał Syriusza Blacka, Remusa Lupina i Petera Pettigrew'a stojących przed jego domem w Dolinie Godryka.

     Syriusz prawie się nie zmienił od czasów szkolnych, dalej był przystojnym facetem, za którego pocałunek nie jedna z kobiet byłaby gotowa dać sobie odciąć prawą rękę. Na jego twarzy pojawił się szeroki uśmiech, kiedy znów zobaczył swojego najlepszego przyjaciela, a ich najpiękniejsze czasy - czasy Hogwartu - mignęły mu przed oczami jak szybko przewijany film. Remus za to zmieniał się po każdej pełni księżyca. Wszyscy byli z jednego rocznika, ale to Lunatyk wyglądał najstarzej. Włosy na głowie jeszcze bardziej mu się przerzedziły i zaczynały przedwcześnie siwieć, policzki miał zapadnięte, a pod oczami ciemne cienie. Blady uśmiech rozświetlił jego mizerną twarz, kiedy w drzwiach pojawił się James, a w oczach pojawił się ciepły błysk. Remus również tęsknił. Peter, najmniejszy i najgrubszy z całego towarzystwa, w ogóle się nie zmienił. Właśnie takim zapamiętali go Potterowie: cichym, spokojnym i wiecznie głodnym.

 - Nie zaprosisz nas do środka? - zapytał Lunatyk, dalej się uśmiechając.

 - Przepraszam - powiedział szybko James, wyrywając się od wspomnień. - Jasne, wejdźcie. Zapraszamy!

     Łapa przekroczył próg i stanął przed Rogaczem, a w jego oczach pojawiły się łzy. Po chwili rzucili się sobie w objęcia, poklepując się po plecach jak bracia, którzy wracają do domu po latach ciężkich prób i wyrzeczeń.

 - Cieszę się, że cię widzę, James - powiedział przyjacielsko Remus.

     Glizdogon wchodząc do domu potknął się o próg, na co cała czwórka wybuchnęła gromkim śmiechem. Tego im właśnie brakowało w tych mrocznych czasach - odrobiny zabawy, którą wszyscy tak kochali.

 - James, zaproś gości do salonu. Chyba nie będziecie cały czas stali w tym małym korytarzu - powiedziała Lily, która pojawiła się w drzwiach.

 - Na gacie Merlina, to naprawdę twoja żona, Rogasiu? - zapytał Łapa podchodząc do Rudej, po czym pocałował ją w rękę. - Jako znawca przyznam, że wyładniałaś.

 - Zawsze była ładna - wtrącił James, dając Syriuszowi kuksańca w bok.

     Gdy wszyscy zasiedli już w przytulnym salonie, Rogacz mógł na spokojnie przyglądać się tym trzem twarzom, które tak kochał i za którymi tak się stęsknił. Czuł się, jakby nagle ubyło mu kilka lat. Oto znów siedzieli w okrągłym salonie w Wieży Gryffindoru, planując jakiś nowy numer, albo śmiejąc się z poczynań Ślizgonów...

 - Pogadajcie sobie spokojnie, a ja w tym czasie przygotuję coś w kuchni. Pewnie jesteście głodni - stwierdziła Lily z uśmiechem.

 - Podróż Błędnym Rycerzem to nie kolejka w placu zabaw - odpowiedział Lupin, na co Ruda lekko się skrzywiła. Pamiętała przygodę w tym autobusie.

     Kiedy zniknęła za drzwiami salonu, Łapa wybuchnął śmiechem.

 - Patrzcie, co się porobiło - powiedział. - Skończyliśmy szkołę, on ma żonę, Śmierciożercy pukają nam do drzwi, a my siedzimy sobie jak gdyby nigdy nic w salonie Potterów. Niesamowite.

 - Co u was? - zapytał James, nie mogąc wytrzymać. - Tak długo się nie widzieliśmy. Co słychać w wielkim świecie? Lunatyczku, widzę, że ostatnia przemiana nie była zbyt przyjemna.

 - Żadna nie jest - odparł Remus z bladym uśmiechem. - Ale bez was jest o wiele ciężej. Nie myślałem, że kiedyś to powiem, ale brakuje mi was o pełni księżyca.

     Syriusz klasnął w dłonie i zacisnął pięści w geście tryumfu.

 - Remus wypełnia ważne zadania dla zakonu jako wilkołak - wyjaśnił Peter. - Okazuje się, że wielu mu podobnych jest po stronie Sam-Wiesz-Kogo. Próbujemy ich przekabacić na swoją stronę. A przynajmniej taki jest plan Dumbledore'a.

 - Dawno go nie widziałem - przyznał James.

 - Bo prawie w ogóle nie ma cię w Mglistym Aniele - odparł Łapa. - Ale Dumbledore mówi, że to dobrze, że pracujesz w Ministerstwie, bo tam też musimy mieć szpiegów. Szalonooki co prawda ma na część spraw oko, ale oczu nigdy za wiele.

 - Syriuszu, słyszałem, że kupiłeś sobie upragniony motor.

 - Dobrze słyszałeś - Łapa wyszczerzył zęby. - Jest śliczniutki. Hagrid czasem go ode mnie pożycza na dłuższe podróże, bo te mugolskie dziwnym trafem się pod nim łamią.

     Wszyscy parsknęli śmiechem, kiedy wyobrazili sobie wielkiego gajowego z Hogwartu, próbującego wsiąść na motor ludzkich rozmiarów.

 - James! Możesz mi pomóc? - dobiegł ich z kuchni głos Lily. James westchnął teatralnie, po czym w podskokach pognał do kuchni. Syriusz spojrzał na przyjaciół.

 - Ciekawe, czy kiedyś mu to przejdzie - zastanawiał się na głos.

 - Mam nadzieję, że nie - odparł Remus. - Zobacz, jak się kochają. Aż w sercu się robi nadzieja, że nie wszystko stracone.

 - Bardziej pasowałby do Jęczącej Marty - stwierdził Łapa.

     Nagle jego wzrok padł na szklany stół, gdzie leżał kalendarz z podkreślanymi różnymi kolorami męskimi imionami. Syriusz wstrzymał oddech, po czym otworzył szeroko usta, jakby nagle spadł na niego deszcz zrozumienia. Po minucie siedzenia w bezruchu, Lunatyk lekko nim potrząsnął.

 - Syriusz? Co jest?

 - To mi wygląda na jakiś atak - powiedział półgłosem Peter.

 - Tyś jest cały jak atak - otrząsnął się Łapa. - Po prostu chyba coś zrozumiałem. Rogacz jest szczęśliwy, prawda? Lily też. I wyładniała, jak widzieliście. A teraz ten kalendarz.

 - I co z tego? Wybacz, nie widzę związku.

 - Bo jesteś tępy, Glizdogonie - syknął Syriusz. - Na wszystkie kalesony Merlina. Lily jest w ciąży! Oni spodziewają się dziecka!

     Remus wpatrywał się oniemiały w Łapę, a Peter chyba przestał na moment oddychać.

 - Myślisz, że dlatego nas zaprosili? Żeby to powiedzieć? - zapytał Glizdogon.

 - Pewnie tak. - Syriusz podrapał się po brodzie. - No pięknie. Potter Junior będzie ganiał po domu! Nigdy nie sądziłem, że doczekam tego szczęśliwego dnia.

     Lunatyk zamyślił się na chwilę.

 - Nic im nie mówmy - rzekł poważnie. - Chcieli zrobić nam niespodziankę, to niech zrobią. Nie dajmy po sobie poznać, że się domyślamy.

 - Masz rację - przytaknął Syriusz, po czym udał, że zamyka usta na zamek, po czym wyrzuca za plecy klucz.

 - Przepraszam, że tak długo to trwało - powiedziała Ruda, wchodząc do salonu z dużą tacą pełną przysmaków. - James bardziej przeszkadzał, niż pomagał.

 - Lily czy ty nie powinnaś się oszczędzać? - wypalił Syriusz. Lupin rzucił mu mordercze spojrzenie. - Eeee... to znaczy... czy nie powinnaś oszczędzać rąk? Kobietom nie wypada nosić takich ciężkich rzeczy, Rogacz mógłby to zrobić.

     Ruda machnęła ręką.

 - James doprowadza kuchnię do porządku. Mam nadzieję, że znajdzie przy tym moją różdżkę, którą zapodział kiedy sprzątał dzisiaj rano.

     Po chwili dołączył do nich Rogacz. Wkroczył do salonu z szerokim uśmiechem i usiadł koło swojej żony, obejmując ją opiekuńczo. Lily spojrzała na niego porozumiewawczo, po czym przeniosła wzrok na kalendarz leżący na stole.

 - Ach - rzekł Rogacz. - Prawie zapomniałem. Czy moglibyście nam w czymś pomóc? Liczymy na waszą pomysłowość. - Puścił oczko w kierunku Rudej.

     Syriusz zakrztusił się kremowym piwem, a Remus wciągnął głośno powietrze. Nie uszło to uwadze Lily.

 - Coś nie tak? - zapytała.

 - Nie nie - powiedział szybko Łapa. - Lekki wirus.

     Brwi Rudej podjechały lekko do góry, ale Rogacz machnął tylko ręką i znów zwrócił się w kierunku swoich przyjaciół, a uśmiech nie schodził mu z twarzy.

 - Chcielibyśmy, żebyście pomogli nam wymyślić jakieś przyzwoite, męskie imię, ponieważ...

 - Nie ma sprawy - przerwał mu Łapa. - Możesz liczyć na naszą pomoc.

 - Syriuszu, chcemy, żeby to nie było takie zwyczajne imię. Posłuchajcie... - zaczęła Lily.

 - Oczywiście, że nie będzie zwyczajne - wtrącił Remus. - Zaraz natrafimy na jakieś właściwe. Pomyślmy, jakie by się nadawało...

     Przez następną godzinę Syriusz, Remus i Peter wymyślali najróżniejsze imiona pochodzące z różnych krajów świata, nie dopuszczając w ogóle do głosu Jamesa i Lily. Oni kręcili tylko przecząco głowami, od czasu do czasu spoglądając na siebie ze zdziwieniem.

 - Nicolas - rzekł zrezygnowany Remus.

 - Lunatyczku, podałeś już wszystkie imiona z naszego starego podręcznika do Historii Magii? - spytał rozbawiony Syriusz. - Ten gość musi mieć teraz jakieś pięćset lat.

 - Dość tego - warknął w końcu James, któremu znudziło się już wysłuchiwanie wszystkich dostępnych imion świata. - Nazwiemy go Wypłosz i sprawa załatwiona.

     Łapa popatrzył na niego jak na bazyliszka.

 - Czyś ty zwariował?! - rozgniewał się. - Pomyślałeś o jego przyszłości? Wszyscy będą się z niego śmiać! Pójdzie do szkoły i co, Tiara Przydziału zawoła "Potter, Wypłosz!"?

     Rogacz i Lily zamarli.

 - Do szkoły? - wydusił tylko James. - Nikt nie mówił o szkole.

 - Dobra, nie owijajmy w bawełnę - do Syriusza dołączył Remus. - Nie musicie udawać. Wiemy o wszystkim. Nie musicie tego ukrywać.

 - Domyśliliśmy się sami! - wtrącił uradowany Glizdogon.

 - Domyśliliście się... czego? - zapytała Lily słabym głosem.

     Łapa wzniósł oczy do nieba.

 - A ci dalej swoje. Ciąży, oczywiście!

 - Kto jest w ciąży?

 - Ty, no przecież nie James! - burknął Lunatyk.

 - Ja jestem w ciąży?

 - Lily, jesteś w ciąży? - zapytał Rogacz. - Dlaczego nic mi nie powiedziałaś?

 - Nie jestem w żadnej ciąży! - powiedziała Ruda, wstając. - To jakaś dziwna pomyłka! Nie wiem skąd ci to przyszło do głowy, Syriuszu!

     Syriusz, Remus i Peter patrzyli na Lily, jakby przed chwilą spadła z księżyca, a na dodatek wymagała, by w to od razu uwierzyli.

 - Nie...? - wyjąkał Remus.

 - Nie - potwierdziła spokojniej pani Potter.

 - Ale... ten kalendarz i imiona, i w ogóle... - mówił Łapa.

     Przez chwilę w całym domu panowała głucha cisza, którą przerwał jak wybuch z armaty śmiech Jamesa. Niebawem dołączyli do niego wszyscy: Lily, Syriusz, Remus i Peter, który nawet odstawił na bok czekoladowego eklerka.

     Minęło sporo czasu, zanim wszyscy zdołali się uspokoić.

 - To wyjaśnicie nam, o co chodzi z tymi imionami? - zapytał Lunatyk.

     Rogacz znów parsknął śmiechem, za to odezwała się Lily.

 - Dziś rano dostaliśmy zaproszenie na herbatę od naszej sąsiadki, Baghildy - wyjaśniła. - To bardzo miła osoba, ma wielkie serce. Dowiedziała się, że niedługo James ma urodziny, więc podarowała nam jednego ze swoich nowo narodzonych kotów. - Przerwała na chwilę. - Futrzak jest śliczny, od razu się w nim zakochałam. Wymyślaliśmy mu imię.

 - Nie lubię kotów - skrzywił się Peter, podczas gdy Syriusz, Remus i James znów wybuchnęli donośnym śmiechem.

 - Ach, byłbym zapomniał! - rzekł w końcu Remus. - Prezent! - zwrócił się w stronę Łapy i Glizdogona.

     Trójka Huncwotów wstali i stanęli w rządku przed młodym małżeństwem.

 - Mamy coś dla was - powiedział radośnie Peter.

 - Mam się bać? - spytał rozbawiony dalej Rogacz.

 - Chyba nie - odparł Remus. - James niedługo ma urodziny, a poza tym tak sobie pomyśleliśmy, że nie mieliście żadnego miodowego miesiąca.

 - I choć i tak macie miodowe całe życie - zaczął tym razem Syriusz - postanowiliśmy sprawić wam drobny prezent.

     Lunatyk wyjął z kieszeni szaty dwa zielone bilety i wręczył je Rogaczowi.

 - Z najlepszymi życzeniami - dodał.

 - To bilety na Mistrzostwa Świata w Quidditchu - wyjaśnił Łapa. - W tym roku rozgrywają się we Francji, Polska przeciw Portugalii. Przyda wam się trochę rozrywki.

 - Wyjazd macie na siedem dni - dopełnił Peter.

     James miał łzy w oczach, a Lily czuła, jak lekko drży. Kochał quidditcha, a tak dawno już miał możliwość zobaczenia prawdziwego meczu, że aż zrobiło jej się go żal. Podziękowała pozostałym Huncwotom z całego serca, a Rogacz, który nie mógł zdobyć się na żadne słowa, objął w milczeniu każdego z nich.

     Chociaż słońce zaszło już za horyzont, Huncwotów czekała jeszcze cała noc rozmów o wszystkim i o niczym - tematów już nigdy miało nie zabraknąć.