44. Początek końca

(30 stycznia 2009)

     Czas biegł zdecydowanie za szybko.

     Każdy uczeń mógłby przysiąc, że dopiero, co zaczął się maj, a tu Hogwart już witał czerwiec, wraz z pierwszymi ciepłymi i słonecznymi dniami. Uczniowie klas piątych i siódmych w wolnych chwilach głównie siedzieli nad książkami, przygotowując się do egzaminów. Standardowe Umiejętności Magiczne, tak zwane "sumy", zdawało się w wieku piętnastu lat, a Okropnie Wyczerpujące Testy Magiczne, potoczne zwane "owutemami", dwa lata później. Huncwoci ślęczeli nad książkami do późnej nocy, przeglądając notatki Remusa z ostatnich kilku lat, zazdroszcząc młodszym uczniom (których jedynym problemem było teraz zdecydowanie się, gdzie spędzić czas wolny), laby do końca roku szkolnego. Czas jednak znów robił wszystkim na złość i gnał do przodu jak koń, który poczuł zew wolności.

     Egzaminy dla siódmych klas były rozłożone na dwa tygodnie. Przed południem w Wielkiej Sali pisali testy teoretyczne (cztery długie stoły zamieniały się w setki małych, pojedynczych ławek), a po południu stawali przed próbami praktycznymi. Jedną noc spędzili na szczycie Wieży Astronomicznej kreśląc mapę nieba, a jedno popołudnie w cieplarniach, gdzie musieli pokazać egzaminatorom jak radzić sobie z różnymi, często niebezpiecznymi i agresywnymi roślinami.

     Te dwa tygodnie minęły zaskakująco szybko i w pierwszy wolny dzień po egzaminach, Remus stwierdził z dziwnym ukłuciem w żołądku, że pozostało im już tylko czternaście dni do wyjazdu z Hogwartu. W ich przypadku - już na zawsze.

 - Aż dziwnie pomyśleć, że pierwszego września nie wsiądziemy do ekspresu Londyn - Hogwart na peronie 9 i 3/4 - zauważył Peter.

 - Siedem lat, a minęło jak siedem dni - mruknął smętnie Syriusz.

     Dla niego był to pierwszy i prawdziwy dom. To tutaj zaznał szczęścia, spotkał przyjaciół na dobre i na złe, nauczył się kochać i zrozumiał, że miłość nie jest dla niego. To właśnie w tym miejscu przeżył najpiękniejsze siedem lat swojego życia, podjął najważniejsze w swoim życiu decyzje, postanowił kroczyć ścieżką, którą sam sobie wydeptał. Rozglądał się na około chcąc zapamiętać jak najwięcej z tego krajobrazu, który tak bardzo kochał, i który już niedługo musiał bezpowrotnie zostawić. Jakby dana mu była tylko ta jedna jedyna chwila, żeby raz jeszcze spojrzeć na te wszystkie, tak dobrze znane mu miejsca, zapamiętać je i schować w głąb serca. Każda cegła zamku wrzeszczała mu do ucha, że jest tą najważniejszą, którą musi zachować w pamięci...

     Spojrzał na samotną chatkę gajowego Hagrida na skraju błoni. Dobrze pamiętał te wszystkie, ciepłe wizyty w jego małym domku, wielkie kubły herbaty i domowe krajanki z wielkimi pazurami w środku, pamiętał jego rozmarzoną twarz, kiedy opowiadał im o smokach i zakłopotanie kiedy odkryli w tej drewnianej chatce trójgłowego psa Puszka... A tam, w oddali, Zakazany Las. Tak bardzo tajemniczy i straszny, ale nie dla nich, nie dla Huncwotów. Podczas swoich nocnych, comiesięcznych wędrówek zagłębiali się w tę gęstą puszczę, nie raz i nie dwa razy, w postaci trzech niezarejestrowanych animagów i jednego wilkołaka... I Wierzba Bijąca, kryjąca sekret Remusa... I Wrzeszcząca Chata, jednocześnie schronienie i przekleństwo... I cały ten zamek, każdy zakamarek Hogwartu, w którym kiedyś byli, kuchnia, Pokój Życzeń, boisko do quidditcha, a nawet mała i obskurna komórka na miotły... To było wszystko, co kochał, co napawało go życiem i niezmiernym szczęściem.

     Ale rzeczywistość była brutalna i nieodwracalna. Nie może tu dłużej zostać. Jego czas się skończył i musi odejść. Muszę odejść. Era Huncwotów musi się skończyć.

     Pozostały dwa tygodnie. Jego życie zamknęło się w ciągu tych czternastu dni, nie myślał o przyszłości, nie miał pojęcia co się z nim stanie, kiedy po raz ostatni w życiu wysiądzie z Ekspresu Hogwart - Londyn i wyjdzie z magicznego peronu. Świat się nie skończy, skończy się tylko pewien rozdział w nim, najpiękniejszy i najdłuższy, jaki przeżył. Co będzie dalej - nie miał pojęcia, ale po co się teraz tym martwić? Miał jeszcze czternaście dni, które traktował, jako ostatnią deskę ratunku. Do szczęścia.

 - Szkoda, że musimy to wszystko zostawić - szepnął Glizdogon.

 - Nigdy nie zostawiamy tego, co kochamy - powiedział James cicho i spokojnie, patrząc gdzieś w dal. - I nikt nie może nam tego zabrać. To, co kochasz, jest częścią ciebie.

 - Nie wiem, jak wy, chłopaki - rzekł Syriusz z dziwnym błyskiem w oczach - ale ja zamierzam sprawić, żeby te dwa tygodnie były najpiękniejszymi w moim życiu... i trochę mniej pięknymi dla Filcha.

     Odpowiedziały mu wesołe wiwaty i pojedyncze śmiechy.

 - Huncwoci pokażą, na co ich stać! - krzyknął Rogacz, klaszcząc w ręce.

 - Trzeba z honorem prawdziwego Huncwota pożegnać życie w tej szkole - dodał Łapa szczerząc zęby. - Kto wie, kiedy Hogwart będzie miał godnych nas zastępców?

~*~

     Huncwoci - królowie rozruby hogwartckich murów, wkroczyli do akcji z pełnym zapałem. Już chwilę później Pani Norris została zamknięta w hełmie jednej ze zbroi na czwartym piętrze, a Bryan Looy, kapitan drużyny Slytherinu w quidditchu znalazł się w szafie, w której wszystko znika. Znaleźli go dzień później w którymś z lochów, wodził nieco nieprzytomnym wzrokiem po zamku mamrocąc do siebie niezrozumiałe formułki.

     Zbroje chodziły po zamku, a parę nawet zaczęło gonić Filcha, dopóki nie odwołała ich McGonagall. Na korytarzu pierwszego piętra pojawił się duży i błyszczący napis: "Huncwoci - zawsze uczynni doradcy czarodziejskich psotników, szukają godnych zastępców na swoje stanowisko!", a żaden nauczyciel nie znał zaklęcia, którym mógłby usunąć go ze ściany.

 - Są naprawdę dobrzy w magii! - mówił raz profesor Flitwick do McGonagall w pokoju nauczycielskim, nie wiedząc, że obok, pod peleryną - niewidką, stoi Łapa i Rogacz, chcąc wrzucić do jednej z szaf wyjątkowo dorodnego niuchacza.

     Te drobne i niezobowiązujące psoty miały jednak swoje słabe strony. Podczas jednego z wyjątkowo długo planowanych dowcipów (zamienienie wody w łazience prefektów na gęsty, kleisty i cuchnący płyn wywołujący czyraki) zapodziali drogocenną Mapę Huncwotów. Na ich oczach z ziemi podniósł ją woźny Argus Filch. Co prawda nie odkrył jej dobrze skrywanego sekretu, ale uznał za "szatańsko niebezpieczny przedmiot" i skonfiskował, chowając do kieszeni płaszcza. Innym razem w wyniku niezaplanowanego huku z różdżki Syriusza, zawaliło się jedno z tajnych i wysoce użytecznych korytarzy w zamku, znanych tylko przez Huncwotów.

 - Filch nie wie o wszystkich z tych przejść - tłumaczył Łapa. - Nie zna zamku lepiej od nas, choć miał więcej czasu, by się go nauczyć na pamięć.

     W ciągu tygodnia nadrobili wszelkie zaległości: odwiedzali skrzaty domowe w kuchni (Peter był zachwycony!), przeprowadzili interesującą rozmowę z gargulcami strzegącymi wejścia do Pokoju Nauczycielskiego ("taaak, Slughorn jest wyjątkowym ciamajdą!" "co ty mówisz, to prawdziwy mistrz eliksirów..."), doprowadzili po raz -enty woźnego Filcha do płaczu i palpitacji serca, odwiedzili Skrzydło Szpitalne (Syriusza zaatakowały własne włosy, a buty Jamesa nie chciały opuścić jego stóp), polatali na swoich miotłach, grając w mini quidditcha, odwiedzili Hagrida i nawet skusili się na zjedzenie jego domowego ciasta, choć było to ryzykowne, znając specjały gajowego. Przeżyli też ostatnią przygodę o pełni księżyca, włócząc się po zamku w ciemną noc, jako ogromny, czarny pies, mały szczur, wilkołak i potężny jeleń.

     Mogliby oddać wszystko, żeby tylko cofnąć czas, albo chociaż spowolnić jego bieg, ale on, jak zwykle, był nieubłagany. Nim ktokolwiek się obejrzał, nadszedł ostatni dzień w Hogwarcie, w ich domu.

     Spędzili go wspólnie. Na początku w pokoju wspólnym, później nad wielkim jeziorem z ogromną kałamarnicą, wspominając te piękne chwile, tak odległe, a jednocześnie tak bliskie. Niesamowite, jak szybko przyzwyczajamy się do takiego zwykłego, beztroskiego szczęścia... Jak szybko przywiązujemy się do nowych rzeczy i jaką wielką trudność sprawiają nam pożegnania. Ból, który odczuwał każdy z siódmoklasistów, był niezbitym wyrazem ich człowieczeństwa. Tak, ból jest uczuciem tak ludzkim, jak niewiele rzeczy, które mają na człowieka wpływ. Kiedyś, patrząc na zamek Hogwart, jego potęgę i tajemniczość, Huncwoci czuli wielką radość. Dzisiaj kojarzył im się tylko z cierpieniem, bo przypominał im o tych wspaniałych chwilach, przeżytych za tymi murami...

     Ostatnia uczta w Hogwarcie była tylko kolejnym dowodem na to, że ich przygoda w Szkole Magii i Czarodziejstwa dobiegła końca. Cztery długie stoły uginały się pod różnorodnością potraw, a uczniowie gawędzili beztrosko, opowiadając o planach na tegoroczne wakacje... James siedział między Lily i Remusem, próbując przyjąć do wiadomości, że oto nadszedł ten prawdziwy koniec. Naprzeciwko niego Syriusz atakował mięsny pudding, z wyrazem niedowierzania na twarzy. Naprawdę nadeszła ta ostateczna chwila. To był ten moment.

     Kiedy ze stołu zniknęły desery, a talerze znów zalśniły czystością, powstał Albus Dumbledore, w odświętnej, granatowej szacie upstrzonej migocącymi gwiazdkami. Rozłożył ręce w geście pożegnania i ciepły uśmiech zagościł na jego twarzy.

 - Kochani - powiedział - kolejny rok dobiegł końca. Wbrew przypuszczeniom, nie zaczarowaliśmy czasu, on sam wybrał tempo, z jakim pędził. Dla wielu z was - tu spojrzał na smutnych uczniów klas siódmych - ten rok był ostatnim. Zaczniecie nowe życie, a ja mam wielką nadzieję, że będziecie pielęgnować umiejętności, którymi zakwitliście tutaj. - Przerwał na chwile, a w jego jasnoniebieskich oczach zaszkliły się łzy. - Pamiętajcie jednak, że wszystko, co kochamy, jest i na zawsze pozostaje, w naszych sercach. To magia większa od tego, czego uczymy się w murach Hogwartu. Będziecie tacy silni, jak silna będzie wasza miłość. Z życzeniami wspaniałej przyszłości, wznieśmy toast za rocznik 1960, kończący dziś naukę w naszej szkole.

     Uczniowie powstali i podnieśli puchary. Przez salę powlekło się głośne zdanie "Za rocznik tysiąc dziewięćset sześćdziesiąt!" i na chwilę wszyscy zamilkli. Znów powstał dyrektor.

 - Zanim wsiądziecie do ekspresu, który zawiezie was do Londynu, pozwólcie, że przedstawię pewne fakty dotyczące statystyk i rozdam pewne odznaczenia. Jak wszyscy wiemy, Puchar Quidditcha otrzymał Gryffindor, który nie przegrał w tym roku żadnego meczu. Z przyjemnością oznajmiam również, że Gryfoni utrzymali pierwsze miejsce w rywalizacji o Puchar Domów... - Wrzask Gryfonów, Krukonów i Puchonów zagłuszył jego dalsze słowa. Uczniowie klaskali, wiwatowali i świętowali kolejny sukces, tylko Ślizgoni siedzieli dalej na swoich miejscach nie uczestnicząc w powszechnej radości. Dumbledore chrząknął. - Tak, tak, brawo, Gryffindor! Chciałbym jednak, abyście dali mi dojść do dalszych pochwał i zaszczytnych odznaczeń.

     Świdrujące spojrzenie Dumbledore'a omiotło całą Wielką Salę, a na jego twarzy znów pojawił się dobrotliwy uśmiech. Uczniowie wpatrywali się w niego z napięciem, wsłuchując się w każde słowo.

 - Mam zaszczyt, z wielką przyjemnością, ogłosić Jamesa Pottera najlepszym szukającym, jakiego do tej pory miał Hogwart! - rzekł Dumbledore i kolejna wrzawa wybuchła w Wielkiej Sali. Wszyscy chcieli pogratulować Rogaczowi, dotknąć najlepszego szukającego, poklepać po plecach... Remus krzyknął "Brawo!", Syriusz klaskał jak oszalały, a Peter podniósł uniesiony kciuk do góry. Każdy uśmiech był dla Jamesa nagrodą, a najpiękniejszą z nich był pocałunek Lily i spojrzenie jej radosnych, zielonych oczu.

 - Syriuszowi Black'owi - ciągnął dyrektor - gratuluję tytułu największego łamacza kobiecych serc. - Wybuchły śmiechy i oklaski, a Łapa zdawał się być zaskoczony tym wyróżnieniem, bo pokręcił głową z niedowierzaniem. Dziewczyny szalały i biły głośne brawa, jakby od tego zależało, czy w następnym roku będzie Boże Narodzenie.

 - I kłaniam się nisko - rzekł znów Dumbledore przekrzykując wrzaski - przed czterema, wyjątkowo utalentowanymi uczniami: Remusem Lupinem, Syriuszem Black'iem, Jamesem Potterem i Peterem Pettigrew, który pobili wszelkie rekordy w łamaniu regulaminu i zademonstrowali nam czary, które przewyższają nawet nasze magiczne uzdolnienia.

     Tym razem nawet nauczyciele zaczęli się śmiać. Huncwoci, którzy byli teraz w centrum uwagi, zanosili się śmiechem i wiwatowali głośno. Uczniowie zaczęli wyrzucać w powietrze swoje czarodziejskie tiary, oddając w ten sposób hołd przewodnikom czarodziejskich psotników. James napotkał rozweselone spojrzenie Dumbledore'a, jego oczy zdawały się śmiać bardziej niż szeroki uśmiech na twarzy.

     Wszyscy Huncwoci byli zgodni co do jednego - teraz byliby w stanie przywołać najsilniejsze patronusy świata.

     Jednak nic nie trwa wiecznie i po tych wspaniałych wydarzeniach w Wielkiej Sali, przyszło się zmierzyć z najgorszym problemem - opuszczeniem zamku na zawsze. Kufry już zabrane, pojazdy bez koni czekały przed zamkiem, a czwórka Huncwotów stała przed wielkimi wrotami Hogwartu, wpatrując się w swój dom.

     Życie w tym zamku, które właśnie dobiegło końca, jeszcze nigdy nie było dla nich tak prawdziwe, tak rzeczywiste, jak teraz, kiedy wiedzieli, że stracili je na zawsze.

     Łzy zagościły w oczach każdego z nich, gorące i szczere, ale cóż za sens ocierać je, albo udawać, że nie płyną?

     Ostatnim aktem pożegnania z tym miejscem, było wyciągnięcie różdżek i po paru zawiłych i skomplikowanych ruchach nad wejściem widniał wielki, migocący jak ognisty neon, szkarłatny napis.

Zawsze wierni i oddani - my, z Hogwartu chuligani.

     Spojrzenie na zamek, chęć zapamiętania go na zawsze, schowania tam głęboko w sercu, żeby żadna siła i żadna moc nie mogła go zabrać. Po chwili przemierzali już drogę z zamku do Hogsmeade, patrząc przez okna na tak dobrze znane miejsca...

     Żadne słowa nie oddadzą uczuciom, towarzyszącym pożegnaniom. To nie był tylko smutek i przygnębienie, to był prawdziwy żal, niezwykły i nieopisany lament serca, w nich, w Huncwotach, który był ich cierpieniem i wyrazem człowieczeństwa... Tylko dlaczego ta ludzkość tak bardzo boli? Dlaczego człowiek musi tak szybko się przywiązywać do jakiegoś miejsca i mieć taką trudność w rozstaniu się z nim?

     W ciszy wsiedli do pociągu, zajmując przedział z Lily, Lavender i Alissą.

     James miał w sercu prawdziwą pustkę. Pustkę, którą po brzegi wypełniała Lily. Dumbledore ma rację, pomyślał Rogacz z nagłym poczuciem zrozumienia, to, co kochamy na wieczność pozostaje w nas. Nie da się tego wymazać, wyplenić, bo miłość jest naszą częścią, która sprawia, że tęsknimy, śmiejemy się, marzymy, a nawet cierpimy.

     To miłość sprawia, że żyjemy.